مقاومت به انسولین یعنی چه؟ راهنمای جامع تشخیص، علائم، علل و درمان

مقدمه و شناخت بیماری

مقاومت به انسولین چیست؟

مقاومت به انسولین یعنی چه؟ در مقاومت به انسولین که با عنوان کاهش حساسیت به انسولین (impaired insulin sensitivity) نیز شناخته می‌شود، سلول‌های بدن، به‌ویژه سلول‌های موجود در ماهیچه‌ها، بافت چربی و کبد، به هورمون انسولین به‌درستی پاسخ نمی‌دهند. انسولین هورمونی حیاتی است که توسط پانکراس (لوزالمعده) تولید می‌شود و نقش مهمی در تنظیم سطح قند خون (گلوکز خون) ایفا می‌کند. به طور طبیعی، انسولین مانند یک کلید عمل می‌کند که به گلوکز اجازه می‌دهد از طریق جریان خون وارد سلول‌ها شود تا به‌عنوان منبع انرژی مورداستفاده قرار گیرد یا ذخیره شود.

وقتی فرد دچار مقاومت به انسولین می‌شود، سلول‌ها قادر به جذب درست گلوکز از جریان خون نیستند. این امر منجر به تجمع گلوکز در خون و افزایش سطح قند خون (هایپرگلیسمی) می‌شود. در پاسخ به افزایش قند خون، پانکراس برای جبران و تلاش برای کاهش سطح گلوکز، انسولین بیشتری تولید و ترشح می‌کند. این وضعیت به‌عنوان هایپرانسولینمیا یا همان افزایش سطح انسولین خون شناخته می‌شود.

در این چرخه معیوب، در ابتدا، پانکراس با تولید انسولین بیشتر، مقاومت سلول‌ها را جبران می‌کند و سطح قند خون را در محدوده طبیعی نگه می‌دارد. البته این مکانیزم جبرانی یک راه‌حل موقت است. تقاضای مداوم برای تولید انسولین بیشتر، در نهایت سلول‌های بتای پانکراس را که مسئول تولید انسولین هستند، فرسوده و ناتوان می‌کند. این ناتوانی منجر به کاهش تولید انسولین می‌شود که همراه با مقاومت مداوم، به افزایش سطح قند خون و در نهایت ابتلا به پیش‌دیابت و سپس دیابت نوع ۲ منجر می‌شود.

علاوه بر این، برای مقابله با سطوح بالای قند خون، بدن گلوکز اضافی را ابتدا در کبد و ماهیچه‌ها ذخیره می‌کند. پس از پر شدن این ذخایر، کبد قند باقی‌مانده را به چربی تبدیل کرده و آن را در بدن ذخیره می‌کند که باعث افزایش وزن می‌شود.

مقاومت به انسولین چه کسانی را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد؟

مقاومت به انسولین می‌تواند هر فردی را تحت‌تأثیر قرار دهد، صرف‌نظر از اینکه به دیابت مبتلا باشند یا خیر. این وضعیت می‌تواند موقتی (مانند مقاومت به انسولین ناشی از مصرف داروهای استروئیدی) یا مزمن باشد. حتی افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ نیز می‌توانند مقاومت به انسولین را تجربه کنند.

متن انگلیسی:

Genetically predisposed people are approximately twice as likely to be insulin resistant than those with no relative with type 2 diabetes in their immediate family. However, insulin resistance can also be acquired without genetic predisposition.

ترجمه متن:

افرادی که از نظر ژنتیکی مستعد ابتلا به دیابت نوع ۲ هستند، تقریباً دو برابر بیشتر از افرادی که هیچ فردی در خانواده نزدیک آن‌ها مبتلا به دیابت نوع ۲ نیست، در معرض مقاومت به انسولین قرار دارند. با این حال، مقاومت به انسولین می‌تواند بدون سابقه ژنتیکی نیز ایجاد شود. (منبع)

بااین‌حال، امکان ابتلا به مقاومت به انسولین در برخی افراد بیشتر است؛ به‌ویژه افرادی که دارای ویژگی‌های زیر هستند:

• اضافه‌وزن یا چاقی: تجمع چربی اضافی به‌ویژه در اطراف شکم، خطر مقاومت به انسولین را به‌شدت افزایش می‌دهد. بافت چربی اضافی می‌تواند منجر به التهاب، استرس فیزیولوژیکی یا سایر تغییرات سلولی شود که به مقاومت به انسولین کمک می‌کند.
• سبک زندگی کم‌تحرک: نداشتن فعالیت بدنی کافی، حساسیت بدن به انسولین را کاهش داده و خطر مقاومت به انسولین را افزایش می‌دهد.
• سن: افراد بالای ۴۵ سال بیشتر در معرض خطر ابتلا به مقاومت به انسولین هستند.
• سابقه خانوادگی دیابت نوع ۲: داشتن والدین یا خواهر و برادر مبتلا به دیابت نوع ۲، نشان‌دهنده یک استعداد ژنتیکی است که خطر مقاومت به انسولین را افزایش می‌دهد.
• سابقه دیابت بارداری (Gestational Diabetes): زنانی که در دوران بارداری دچار دیابت بارداری شده‌اند، در آینده بیشتر در معرض خطر مقاومت به انسولین و دیابت نوع ۲ قرار دارند.
• آپنه خواب (Sleep apnea): اختلالات خواب مانند آپنه خواب نیز با افزایش مقاومت به انسولین مرتبط است.
• سیگار کشیدن: سیگار کشیدن نیز یک عامل خطر شناخته شده برای مقاومت به انسولین است.
• سطح بالای چربی خون: تری گلیسیرید بالا و HDL (کلسترول خوب) پایین نیز از عوامل بالابردن ریسک ابتلا هستند.
• فشارخون بالا: فشارخون بالا نیز با افزایش خطر مقاومت به انسولین مرتبط است.

علائم و علت‌ها

علائم مقاومت به انسولین چیست؟

مقاومت به انسولین در مراحل اولیه خود معمولاً هیچ علامتی ندارد و اغلب تا زمانی که به پیش‌دیابت یا دیابت نوع ۲ پیشرفت نکند، تشخیص داده نمی‌شود. بسیاری از افراد مبتلا به پیش‌دیابت که اغلب نتیجه مقاومت به انسولین است، برای سال‌ها هیچ علامتی را تجربه نمی‌کنند.

بااین‌حال، در صورت بدتر شدن وضعیت و ناتوانی پانکراس در تولید انسولین کافی برای جبران، سطح قند خون افزایش می‌یابد و ممکن است علائم زیر ظاهر شوند:

• خستگی
• افزایش احساس تشنگی
• تکرر ادرار
• افزایش احساس گرسنگی
• تاری دید
• عفونت‌های قارچی
• کاهش وزن بدون دلیل

علاوه بر این، برخی نشانه‌ها و شرایط پوستی می‌توانند با مقاومت به انسولین مرتبط باشند:

• آکانتوز نیگریکانس (Acanthosis nigricans): لکه‌های ضخیم، مخملی و اغلب تیره‌تر روی پوست، به‌ویژه در نواحی چین‌دار مانند کشاله ران، زیر بغل و پشت گردن.
• ضایعات پوستی (Skin tags): زائده‌های پوستی کوچک و گوشتی.

همچنین، برخی از شاخص‌های بالینی و آزمایشگاهی می‌توانند نشان‌دهنده مقاومت به انسولین باشند. لازم به ذکر است که تشخیص این موارد نیاز به بررسی پزشکی دارند:

• دور کمر بیش از 101 سانتی متر برای مردان و 89 سانتی متر برای زنان.
• فشارخون ۱۳۰/۸۰ یا بالاتر.
• سطح گلوکز ناشتا بالای ۱۰۰ mg/dL.
• سطح تری‌گلیسیرید ناشتا بالای ۱۵۰ mg/dL.
• سطح کلسترول HDL (خوب) کمتر از ۴۰ mg/dL در مردان و ۵۰ mg/dL در زنان.

چه چیزی باعث مقاومت به انسولین می‌شود؟

عوامل متعددی وجود دارند که می‌توانند خطر ابتلا به مقاومت به انسولین را افزایش دهند. این عوامل را می‌توان به سه دسته اصلی تقسیم کرد: علل اکتسابی (عوامل سبک زندگی و محیطی)، اختلالات هورمونی و شرایط ژنتیکی.

علت‌های اکتسابی مقاومت به انسولین چیست؟

علل اکتسابی به عواملی اشاره دارند که فرد با آن‌ها متولد نمی‌شود، بلکه در طول زندگی خود آن‌ها را کسب می‌کند. این عوامل عمدتاً به سبک زندگی و محیط مرتبط هستند:

• اضافه‌وزن یا چاقی: این عامل یکی از دلایل اصلی مقاومت به انسولین محسوب می‌شود؛ به‌ویژه چربی اضافی در اطراف شکم و اندام‌ها (چربی احشایی) که خطر ابتلا را به‌شدت افزایش می‌دهد.
• نداشتن فعالیت بدنی: نداشتن فعالیت بدنی منظم، حساسیت بدن به انسولین را کاهش می‌دهد. ورزش منظم حساسیت بدن به انسولین را افزایش داده و به ماهیچه‌ها کمک می‌کند تا گلوکز خون را جذب کنند.
• رژیم غذایی نامناسب: رژیم غذایی سرشار از غذاهای فراوری‌شده، کربوهیدرات‌های تصفیه‌شده، قند و چربی‌های ناسالم (مانند چربی‌های اشباع‌شده) با مقاومت به انسولین مرتبط است. مصرف زیاد الکل نیز می‌تواند بر کبد تأثیر منفی بگذارد و به مقاومت به انسولین کمک کند.
• سیگارکشیدن: استفاده از سیگار و سیگارهای الکترونیکی، یا قرارگرفتن در معرض دود می‌تواند حساسیت به انسولین را کاهش دهد.
• مشکلات خواب: اختلالاتی مانند آپنه خواب و کمبود خواب کافی می‌توانند مقاومت به انسولین را افزایش دهند.
• استرس: استرس نیز می‌تواند بر حساسیت به انسولین تأثیر منفی بگذارد، اگرچه تأثیر آن کمتر و گاهی موقتی است.
• مصرف برخی داروها: استفاده طولانی‌مدت از داروهایی مانند گلوکوکورتیکوئیدها (glucocorticoids)، برخی داروهای روانپزشکی و داروهای HIV می‌تواند خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهد.

آیا اختلالات هورمونی می‌توانند باعث مقاومت به انسولین شوند؟ (چه اختلالاتی)

بله برخی اختلالات هورمونی می‌توانند بر نحوه استفاده بدن از انسولین تأثیر بگذارند و منجر به مقاومت به انسولین شوند.

• سندرم تخمدان پلی‌کیستیک (PCOS): این مشکل هورمونی شایع در زنان که با سطوح بالاتر از حد معمول آندروژن (هورمون‌های مردانه) همراه است، اغلب باعث مقاومت به انسولین می‌شود.
• سندرم کوشینگ (Cushing’s syndrome): این یک وضعیت نادر است که در آن بدن کورتیزول اضافی تولید می‌کند. کورتیزول می‌تواند اثرات انسولین را خنثی کند و منجر به مقاومت به انسولین شود.
• آکرومگالی (Acromegaly): یک وضعیت بسیار نادر اما جدی است که با سطوح بالای هورمون رشد (GH) مشخص شده و می‌تواند منجر به مقاومت به انسولین شود.
• کم‌کاری تیروئید (Hypothyroidism): تیروئید کم‌کار که به‌اندازه کافی هورمون تیروئید تولید نمی‌کند، می‌تواند متابولیسم را کند کرده و به طور بالقوه منجر به مقاومت به انسولین شود.

آیا شرایط ژنتیکی باعث مقاومت به انسولین می‌شوند؟

بله عوامل ژنتیکی و سابقه خانوادگی نقش مهمی در احتمال ابتلا به مقاومت به انسولین تأثیر دارند:

• سابقه خانوادگی دیابت: داشتن سابقه خانوادگی دیابت نوع ۲ (والدین یا خواهر و برادر) به‌شدت خطر ابتلا به مقاومت به انسولین را افزایش می‌دهد.
• اختلالات ژنتیکی ارثی نادر: برخی اختلالات ژنتیکی ارثی نادر نیز می‌توانند باعث مقاومت به انسولین شوند.
• سندرم مقاومت به انسولین نوع A و سندرم دونوهو (Donohue syndrome): اینها اختلالات ژنتیکی نادر و خاص هستند.
• دیستروفی میوتونیک (Myotonic dystrophy): نوعی دیستروفی عضلانی که ماهیچه‌ها، چشم‌ها و اندام‌های سیستم غدد درون‌ریز را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد.
• سندرم آلستروم (Alström syndrome): سندرومی که باعث چاقی، دیابت نوع ۲، ازدست‌دادن بینایی و شنوایی، کاردیومیوپاتی اتساعی و کوتاهی قد می‌شود.
• سندرم ورنر (Werner syndrome): سندرومی که باعث پیری زودرس (Progeria) می‌شود و مقاومت به اثرات انسولین را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد.
• لیپودیستروفی ارثی (Inherited lipodystrophy): اختلالی که در آن بدن چربی را به‌درستی استفاده و ذخیره نمی‌کند.

عوارض مقاومت به انسولین چیست؟

اگر مقاومت به انسولین بدون درمان باقی بماند، می‌تواند منجر به عوارض جدی شود که برخی از آن‌ها مشابه عوارض دیابت نوع ۲ هستند:

• ابتلا به پیش دیابت و دیابت نوع ۲
• سندرم متابولیک (Metabolic Syndrome): این سندروم باعث فشارخون بالا، بزرگ شدن دور کمر، تری‌گلیسیرید بالا و HDL پایین می‌شود که این عوارض خطر ابتلا به بیماری قلبی، دیابت و سکته مغزی را افزایش می‌دهند.
• بیماری‌های قلبی عروقی
• بیماری کبد چرب غیرالکلی (NAFLD/MASLD)
• فشارخون بالا
• سطح ناسالم کلسترول و تری‌گلیسیرید
• چاقی یا دور کمر بزرگ
• آسیب به کلیه‌ها و اعصاب

تشخیص و آزمایش‌ها

مقاومت به انسولین چگونه تشخیص داده می‌شود؟

مقاومت به انسولین اغلب بدون علامت است؛ همین موضوع تشخیص آن را سخت و چالش‌برانگیز می‌کند. آزمایش‌های مرتبط نیز معمولاً به طور خاص برای مقاومت به انسولین انجام نمی‌شوند، بلکه برای تشخیص پیش‌دیابت یا دیابت نوع ۲ که با آن مرتبط است، استفاده می‌شوند.

برای تشخیص مقاومت به انسولین، پزشک چندین عامل را در نظر می‌گیرد:

• سابقه پزشکی
• سابقه خانوادگی
• معاینه‌های لازم
• علائم و نشانه‌ها
• نتیجه آزمایشات

چه آزمایش‌هایی برای ارزیابی مقاومت به انسولین انجام می‌شود؟

برای آزمایش مقاومت به انسولین و تشخیص پیش‌دیابت یا دیابت، پزشک آزمایش‌های خون زیر را تجویز می‌کند.

• آزمایش A1C (هموگلوبین گلیکوزیله): این آزمایش میانگین سطح قند خون را در سه ماه گذشته نشان می‌دهد. نتایج A1C بین ۵.۷٪ تا ۶.۴٪ نشان‌دهنده پیش‌دیابت است.
• آزمایش قند خون ناشتا (FPG): این آزمایش سطح قند خون را پس از حداقل ۸ ساعت ناشتایی اندازه‌گیری می‌کند. نتایج FPG بین ۱۰۰ تا ۱۲۵ mg/dL نشان‌دهنده پیش‌دیابت است.
• تست تحمل گلوکز خوراکی (OGTT): این آزمایش شامل اندازه‌گیری قند خون ناشتا، سپس نوشیدن یک محلول قندی و اندازه‌گیری مجدد قند خون دو ساعت بعد است. نتایج OGTT بین ۱۴۰ تا ۱۹۹ mg/dL نشان‌دهنده پیش‌دیابت است. این آزمایش به دلیل پیچیدگی و هزینه کمتر رایج است.
• آزمایش چربی و کلسترول (Lipid panel): این مجموعه آزمایش‌ها سطوح چربی‌های خاصی مانند کلسترول LDL (بد)، HDL (خوب) و تری‌گلیسیرید را در خون اندازه‌گیری می‌کند. تری‌گلیسیرید بالا و HDL پایین با مقاومت به انسولین و دیابت نوع ۲ مرتبط هستند.
• محاسبه شاخص HOMA: این یک روش ساده برای تعیین مقاومت به انسولین است که شامل اندازه‌گیری سطح انسولین ناشتا و گلوکز ناشتا می‌شود. سطح بالای پروانسولین دست‌نخورده (intact proinsulin) در خون نیز می‌تواند نشان‌دهنده مقاومت به انسولین باشد.
• تکنیک کلمپ (Clamp technique): این یک روش بسیار پیچیده برای تعیین اثرات انسولین است که معمولاً فقط در مراکز تخصصی دیابت و در طول مطالعات تحقیقاتی انجام می‌شود.

درمان و دارو‌ها

مقاومت به انسولین چگونه درمان می‌شود؟

پزشکان برای درمان مقاومت به انسولین عمدتاً بر اصلاح سبک زندگی فرد تمرکز دارند؛ زیرا در حال حاضر هیچ داروی خاصی برای درمان مستقیم این بیماری وجود ندارد. در واقع پزشکان تلاش می‌کنند با اصلاح سبک زندگی، سطح قند خون را کاهش داده و از پیشرفت مقاومت به انسولین به پیش دیابت و دیابت نوع 2 جلوگیری کنند. اصلاح سبک زندگی در این مورد شامل تغذیه سالم، فعالیت بدنی منظم، خواب کافی، دوری از استرس و کاهش وزن اضافی است.

چه داروهایی برای درمان مقاومت به انسولین استفاده می‌شود؟

هیچ داروی خاصی برای درمان مستقیم مقاومت به انسولین تأیید نشده است. بااین‌حال، پزشکان ممکن است داروهایی را برای مدیریت شرایط مرتبط که اغلب همراه با مقاومت به انسولین هستند، تجویز کنند:

• متفورمین (Metformin): این دارو اغلب برای افراد مبتلا به پیش‌دیابت یا دیابت نوع ۲ تجویز می‌شود. متفورمین به عنوان یک حساس‌کننده برای انسولین عمل می‌کند و به کاهش مقاومت به انسولین کمک می‌کند تا سطح قند خون را پایین بیاورد.
• تیازولیدیندیون‌ها (TZDs): این دسته از داروها نیز حساس‌کننده‌های انسولین هستند که با کاهش مقاومت به انسولین، به کنترل قند خون کمک می‌کنند.
• داروهای فشارخون: در صورت وجود فشارخون بالا، داروهای مربوطه تجویز می‌شوند.
• استاتین‌ها: برای کاهش کلسترول LDL (بد) در صورت بالابودن سطح آن.

چشم‌انداز مقاومت به انسولین چیست؟

اگر به مقاومت به انسولین مبتلا هستید، باید با پزشک خود صحبت کنید تا بدانید با وجود این بیماری، در آینده چه‌چیزی در انتظار شما است و چگونه می‌توانید آن را به بهترین شکل مدیریت و کنترل کنید. البته این موضوع به عوامل مختلفی بستگی دارد از جمله:

• علت مقاومت به انسولین
• شدت مقاومت به انسولین
• میزان توانایی شما و پزشکتان در کنترل این بیماری

افراد می‌توانند مقاومت به انسولین خفیفی داشته باشند که هرگز به پیش‌دیابت یا دیابت نوع ۲ تبدیل نمی‌شود. همچنین ممکن است افراد مقاومت به انسولینی داشته باشند که با تغییرات سبک زندگی قابل برگشت یا کنترل باشد.

پیشگیری، مدیریت و کنترل

عوامل خطر برای ایجاد مقاومت به انسولین چیست؟ چگونه می‌توانم پیشگیری کنم؟

عوامل خطر برای ایجاد مقاومت به انسولین در درجه اول نداشتن سبک زندگی سالم است. عواملی چون اضافه‌وزن و چاقی، نداشتن تحرک و ورزش‌نکردن، مصرف سیگار و الکل و نداشتن خواب کافی از جمله این موارد هستند. علاوه بر این عوامل، سابقه خانوادگی ابتلا به دیابت نوع 2 و یا سابقه ابتلا به دیابت بارداری، سن بالای 45 سال و برخی بیماری ها نیز احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش می دهد.

پیشگیری یا معکوس کردن مقاومت به انسولین و پیش‌دیابت از طریق داشتن یک سبک زندگی سالم و کاهش وزن امکان‌پذیر است. با داشتن رژیم غذایی سالم، ورزش منظم، خواب کافی و کنترل استرس و در نهایت ترک سیگار و الکل، می‌توانید از ابتلا به این بیماری مصون بمانید. اما اگر عواملی دیگر مانند سابقه خانوادگی ابتلا به دیابت، داشتن بیماری‌های خاص و یا سن شما را نگران می‌کند، بهترین کار در کنار داشتن این سبک زندگی، انجام چکاپ‌های منظم و زیر نظر پزشک است.

زندگی با مقاومت به انسولین

آیا می‌توانم مقاومت به انسولین را معکوس کنم؟

این بیماری علل و عوامل مؤثر متعددی دارد و همه علل آن قابل برگشت نیستند؛ بااین‌حال تغییر در سبک زندگی مانند خوردن غذاهای مغذی، ورزش منظم و کاهش اضافه‌وزن ممکن است مقاومت به انسولین شما را کاهش دهد. با پزشک خود در مورد آنچه می‌توانید برای کنترل بهتر این بیماری انجام دهید مشورت کنید تا از شدت آن بکاهید.

رژیم غذایی چگونه می‌تواند بر مقاومت به انسولین تأثیر بگذارد؟

آنچه می‌خورید می‌تواند تأثیر زیادی بر سطح قند خون و انسولین شما داشته باشد. شاخص گلیسمی (GI) ابزاری است که می‌تواند به شما در تعیین اینکه کدام غذاها بیشترین تأثیر را بر سطح قند خون شما دارند، کمک کند.

غذاهای با شاخص گلیسمی بالا معمولاً کربوهیدرات یا قند زیادی دارند. این غذاها باعث می‌شوند قند خون شما به سرعت افزایش یابد و برای پایین آوردن قند خون به انسولین زیادی نیاز باشد. شما باید از نوشیدنی‌های پرقند مانند نوشابه معمولی و آبمیوه‌ها اجتناب کنید و از خوردن مقدار زیادی از غذاهای زیر خودداری کنید:

• نان سفید
• سیب‌زمینی
• غلات صبحانه
• کیک و کلوچه
• میوه‌هایی مانند هندوانه و خرما

غذاهای با شاخص گلیسمی پایین باعث افزایش پایدارتر قند خون می‌شوند. لوزالمعده (pancreas) شما مجبور نیست برای آزاد کردن انسولین به سختی کار کند. خوردن غذاهایی که شاخص گلیسمی پایین‌تری دارند، به طور کلی برای افرادی که مقاومت به انسولین دارند بهتر است:

• لوبیا و حبوبات
• میوه‌هایی مانند سیب و انواع توت
• سبزیجات غیرنشاسته‌ای مانند مارچوبه، گل کلم و سبزیجات برگ‌دار
• آجیل
• لبنیات، ماهی و گوشت

همیشه قبل از ایجاد تغییرات شدید در الگوهای غذایی خود با پزشک خود صحبت کنید.

راهنمای مراجعه به پزشک

چه زمانی باید در مورد مقاومت به انسولین به پزشک مراجعه کنم؟

ازآن‌جا که مقاومت به انسولین در مراحل اولیه خود معمولاً هیچ نشانه‌ای ندارد، تشخیص آن با آزمایش خون و تشخیص پزشک امکان‌پذیر است. بنابراین، در صورت وجود عوامل خطر یا نگرانی، باید با پزشک مشورت شود. مراجعه زودهنگام به پزشک در پیشگیری از ابتلا به پیش دیابت و دیابت نوع 2 بسیار حیاتی است. پس اگر علائم قند خون بالا یا پیش‌دیابت را تجربه می‌کنید، لازم است به پزشک مراجعه کنید تا آزمایش‌ها لازم را برای بررسی سطح قند خون انجام دهید. اگر سابقه خانوادگی دیابت یا مقاومت به انسولین دارید، لازم است به طور منظم زیر نظر پزشک باشید.

به چه پزشکی باید مراجعه کنم؟

پزشک عمومی می‌تواند بررسی‌های اولیه را در صورت لزوم انجام دهد. در صورت نیاز، برای تشخیص اولیه مقاومت به انسولین، باید به فوق تخصص غدد خود مراجعه کنید. او می‌تواند سابقه پزشکی شما را بررسی کرده و آزمایش‌های خون لازم را تجویز کند. در کنار آن، مراجعه به متخصص تغذیه برای داشتن رژیم غذایی مناسب به شما کمک خواهد کرد.

چه سؤالاتی باید از پزشکم بپرسم؟

هنگام مراجعه به پزشک در مورد مقاومت به انسولین، می‌توانید سؤالات زیر را مطرح کنید تا درک کاملی از وضعیت خود به دست آورید:

• علت مقاومت بدن من به انسولین چیست؟
• احتمال ابتلا به پیش‌دیابت یا دیابت نوع ۲ برای من چقدر است؟
• چه آزمایش‌هایی برای من لازم است و نتایج آن‌ها چه‌چیزی را نشان می‌دهد؟
• آیا دارویی وجود دارد که بتوانم برای این وضعیت مصرف کنم؟
• چه تغییراتی در سبک زندگی (رژیم غذایی، فعالیت بدنی، مدیریت وزن) باید ایجاد کنم؟
• چه زمانی باید برای بررسی مجدد به پزشک مراجعه کنم؟

یادداشتی از تیم دارو. کام به شما

مقاومت به انسولین یک بیماری پیچیده است که می‌تواند بر سلامت شما تأثیر زیادی بگذارد. این بیماری تا زمانی که به پیش‌دیابت یا دیابت نوع ۲ تبدیل نشود، هیچ علامتی ندارد. بهترین کاری که می‌توانید انجام دهید این است که با حفظ وزن سالم، ورزش منظم و داشتن رژیم غذایی سالم، تلاش کنید تا از ابتلا به این بیماری مصون بمانید. متاسفانه، همه علل این بیماری قابل‌پیشگیری یا درمان نیستند. پس اگر در مورد خطر ابتلا به انسولین سوالی دارید، با پزشک خود صحبت کنید.