تریکومونیازیس چیست؟ راهنمای جامع تشخیص، درمان سریع و پیشگیری

مقدمه و شناخت بیماری

تریکومونیازیس (تریکوموناس) چیست؟

تریکومونیازیس، یک عفونت مقاربتی (STI) بسیار شایع است که توسط یک انگل تک‌یاخته‌ای کوچک به نام تریکوموناس واژینالیس ایجاد می‌شود. این انگل دستگاه ادراری تناسلی را آلوده می‌کند و می‌تواند هم در زنان (واژن، فرج، دهانه رحم، مجرای ادرار) و هم در مردان (مجرای ادرار) یافت شود، اگرچه علائم آن در زنان شایع‌تر و قابل‌توجه‌تر هستند.

این عفونت یکی از رایج‌ترین عفونت‌های مقاربتی غیر ویروسی در سراسر جهان است. برخلاف بسیاری از عفونت‌های دیگر که توسط باکتری یا ویروس ایجاد می‌شوند، عامل تریکومونیازیس یک انگل است که از طریق تماس جنسی منتقل می‌شود. این تمایز در نوع عامل بیماری، اهمیت ویژه‌ای در انتخاب روش درمانی مناسب دارد؛ چرا که انگل‌ها به داروهای ضد انگل خاصی پاسخ می‌دهند و درمان‌های آنتی‌بیوتیکی رایج برای عفونت‌های باکتریایی ممکن است در برابر تریکومونیازیس بی‌اثر باشند.

نکته مهم در مورد بیماری تریکومونیازیس این است که اغلب افراد مبتلا به آن هیچ علائمی را تجربه نمی‌کنند. این عدم وجود علائم، به گسترش ناخواسته عفونت کمک می‌کند، زیرا افراد بدون اطلاع از بیماری خود، آن را به شرکای جنسی‌شان منتقل می‌کنند.

تریکومونیازیس مزمن چیست؟

اگر عفونت تریکومونیازیس بدون درمان باقی بماند، می‌تواند برای ماه‌ها یا حتی سال‌ها در بدن فرد ادامه یابد. این وضعیت طولانی‌مدت، حتی در صورت عدم وجود علائم، به‌عنوان تریکومونیازیس مزمن تلقی می‌شود. در طول این دوره فرد آلوده می‌تواند همچنان عفونت را به شرکای جنسی خود منتقل کند.

تداوم این عفونت بدون درمان، پیامدهای مهمی دارد و می‌تواند منجر به التهاب و تحریک طولانی‌مدت دستگاه تناسلی شود. این التهاب مزمن، خطر ابتلا به سایر عفونت‌های باکتریایی و همچنین افزایش آسیب‌پذیری در برابر سایر عفونت‌های مقاربتی از جمله ایدز HIV را به همراه دارد.

بیماری تریکوموناس واژینالیس چیست؟

بیماری تریکوموناس واژینالیس به عفونتی اشاره دارد که توسط انگل ایجاد می‌شود. اگرچه این انگل می‌تواند مجرای ادرار در مردان و زنان را تحت‌تأثیر قرار دهد، اما در زنان بیشتر به‌عنوان یک عفونت واژن شناخته می‌شود. در واقع، این عفونت شایع‌ترین علت ترشحات واژن در زنان است.

انواع عفونت تریکومونیایی کدامند؟

تریکومونیازیس عمدتاً به‌عنوان یک عفونت دستگاه ادراری تناسلی شناخته می‌شود. این انگل در درجه اول دستگاه تناسلی تحتانی را آلوده می‌کند.

مکان‌های اصلی عفونت:

• در زنان: شایع‌ترین مکان‌های عفونت شامل فرج، واژن، دهانه رحم و مجرای ادرار است.
• در مردان: انگل معمولاً داخل آلت تناسلی، به‌ویژه مجرای ادرار را آلوده می‌کند.
• سایر نقاط: اگرچه برخی منابع به‌صورت کلی اشاره می‌کنند که تریکومونیازیس می‌تواند مقعد، دهان و دست‌ها را نیز آلوده کند، اما منابع معتبرتر مانند مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) تأکید دارند که عفونت در سایر قسمت‌های بدن مانند دست‌ها، دهان یا مقعد شایع نیست و بسیار نادر است.

تریکومونیازیس (تریکوموناس) چقدر شایع است؟

تریکومونیازیس (بیماری تریکومونیازیس) یک عفونت مقاربتی بسیار شایع است که در سراسر جهان میلیون‌ها نفر را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد.

در سال ۲۰۲۰، حدود ۱۵۶ میلیون مورد جدید عفونت T. vaginalis در افراد ۱۵ تا ۴۹ ساله در سراسر جهان تخمین زده شده است. این عفونت شایع‌ترین STI غیر ویروسی محسوب می‌شود. این آمار بالا نشان‌دهنده بار سنگین این بیماری بر سلامت عمومی جهانی است.

این عفونت در زنان شایع‌تر از مردان است. برخی مطالعات نشان می‌دهند که به‌ازای هر ۱۰ مرد آلوده، ۱۶ زن آلوده وجود دارد.

شیوع عفونت با افزایش سن، به‌ویژه در زنان بالای ۴۰ سال، افزایش می‌یابد و در این گروه سنی به بیش از ۱۱ درصد می‌رسد.

متأسفانه، آمار دقیق و معتبری برای مبتلایان به این بیماری در ایران وجود ندارد.

علائم و علت‌ها

علائم تریکومونیازیس چیست؟

همان‌طور که قبلاً اشاره شد، بسیاری از افراد مبتلا به عفونت تریکومونیازیس هیچ علامت یا نشانه‌ای ندارند. تخمین زده می‌شود که حدود ۷۰ درصد از افراد آلوده، بی‌علامت هستند. این نبودن علائم، یکی از دلایل اصلی گسترش آسان و ناآگاهانه این بیماری است. بااین‌حال، زمانی که علائم در فرد بروز می‌کنند، می‌توانند از تحریک خفیف تا التهاب شدید متغیر باشند. علائم معمولاً در دستگاه تناسلی تحتانی ظاهر می‌شوند.

علائم تریکومونیازیس در مردان

تریکومونیازیس به‌ندرت در مردان علائم ایجاد می‌کند. این بی‌علامت بودن در مردان، تشخیص بیماری را دشوارتر می‌کند و می‌تواند به انتقال ناخواسته آن به شرکای جنسی منجر شود. بااین‌حال، در صورت بروز علائم، ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• خارش یا تحریک داخل آلت تناسلی
• احساس سوزش در هنگام ادرارکردن یا پس از انزال
• ترشحات شفاف یا چرکی از آلت تناسلی (گاهی اوقات کف‌آلود)
• نیاز مکرر به ادرارکردن
• درد یا زخم در آلت تناسلی، بیضه‌ها یا ناحیه مقعدی

علائم تریکومونیازیس در زنان

زنان بیشتر از مردان علائم تریکومونیازیس را تجربه می‌کنند. علائم در زنان می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

• ترشحات واژن با بوی بد، اغلب سبز مایل به زرد یا سفید. این ترشحات ممکن است رقیق، کف‌آلود یا زیاد باشند و گاهی بوی ماهی می‌دهند.
• خارش، سوزش، قرمزی یا زخم در ناحیه تناسلی (فرج و واژن)
• درد یا ناراحتی در هنگام ادرارکردن یا مقاربت جنسی
• درد در ناحیه پایین شکم
• خونریزی پس از رابطه جنسی

علائم عفونت تریکومونیازیس چه مدتی بعد از ابتلا بروز می‌کند؟

علائم تریکومونیازیس معمولاً بین ۵ تا ۲۸ روز پس از ابتلا به انگل شروع می‌شوند. با این حال، مهم است که به یاد داشته باشید که در بسیاری از موارد، علائم ممکن است تا مدت‌ها بعد ظاهر نشوند یا حتی هرگز بروز نکنند. علاوه بر این، علائم می‌توانند ظاهر و ناپدید شوند که این موضوع می‌تواند تشخیص را به تأخیر بیندازد و منجر به گسترش ناخواسته عفونت شود.

چه چیزی باعث بیماری تریکومونیازیس می‌شود؟

بیماری تریکومونیازیس توسط یک انگل تک‌سلولی کوچک به نام تریکوموناس واژینالیس ایجاد می‌شود. این انگل از طریق تمامی انواع تماس جنسی بین افراد منتقل می‌شود. راه‌های اصلی انتقال شامل رابطه جنسی واژینال، رابطه جنسی مقعدی، رابطه جنسی دهانی و حتی تماس جنسی پوست به پوست بدون انزال است. این بیماری از طریق به اشتراک گذاشتن غذا و نوشیدنی، بوسیدن، دست‌دادن یا سایر تماس‌های غیرجنسی منتقل نمی‌شود.

آیا عفونت ادراری می‌تواند باعث تریکومونیازیس شود؟

خیر، عفونت ادراری (UTI) نمی‌تواند باعث تریکومونیازیس شود. تریکومونیازیس توسط یک انگل خاص ایجاد می‌شود، درحالی‌که عفونت‌های ادراری معمولاً توسط باکتری‌ها ایجاد می‌شوند.

آیا تریکومونیازیس می‌تواند ناشی از بهداشت ضعیف باشد؟

خیر، تریکومونیازیس ناشی از بهداشت ضعیف نیست. این عفونت یک بیماری مقاربتی است که از طریق تماس جنسی منتقل می‌شود.

آیا تریکومونیازیس (تریکوموناس) مسری است؟

بله تریکومونیازیس بسیار مسری است. انگل عامل بیماری می‌تواند حتی اگر فرد آلوده هیچ علائمی نداشته باشد، منتقل شود. این ویژگی به این معنی است که بسیاری از افراد بدون اطلاع از آلودگی خود، ناخواسته عفونت را به شرکای جنسی‌شان منتقل می‌کنند. این انتقال پنهان، یکی از دلایل اصلی شیوع بالای این عفونت در سراسر جهان است.

آیا ممکن است بیش از یک‌بار به تریکومونیازیس (تریکومونا) مبتلا شوم؟

بله فرد می‌تواند بیش از یک‌بار به تریکومونیازیس مبتلا شود. درمان موفقیت‌آمیز عفونت، ایمنی مادام‌العمر در برابر آن ایجاد نمی‌کند. تقریباً از هر ۵ نفری که برای تریکومونا درمان می‌شوند، ۱ نفر ظرف سه ماه دوباره آلوده می‌شود. برای جلوگیری از عفونت مجدد، شما و شریک جنسی‌تان باید هم‌زمان درمان شوید. پس از اتمام درمان، باید یک هفته برای شروع دوباره رابطه جنسی صبر کنید تا دارو اثر کند و علائم کامل از بین بروند.

عوارض بیماری تریکومونیازیس چیست؟

اگر بیماری تریکومونیازیس بدون درمان باقی بماند، می‌تواند برای ماه‌ها تا سال‌ها در بدن فرد ادامه یابد و منجر به عوارض جدی شود.

• افزایش خطر ابتلا یا انتقال HIV: تریکومونیازیس باعث التهاب در ناحیه تناسلی می‌شود که می‌تواند ورود سایر عفونت‌های مقاربتی، از جملهHIV  را به بدن آسان‌تر کند. مطالعات نشان داده‌اند که این عفونت یک عامل خطر مستقل برای ابتلا به HIV است و خطر ابتلا را ۲ تا ۳ برابر افزایش می‌دهد. در زنان مبتلا بهHIV، عفونت تریکومونیازیس تقریباً خطر انتقال HIV به نوزاد را دو برابر می‌کند.
• افزایش شیوع سایر عفونت‌های مقاربتی: افراد مبتلا به تریکومونیازیس بیشتر در معرض خطر ابتلا به سایر عفونت‌های مقاربتی مانند کلامیدیا، سوزاک، تبخال تناسلی و سیفلیس هستند.
• عوارض نامطلوب در بارداری: در افراد باردار تریکومونیازیس درمان نشده می‌تواند خطر زایمان زودرس (قبل از هفته ۳۷ بارداری) و تولد نوزاد با وزن کم را افزایش دهد. در موارد نادر، عفونت می‌تواند در حین زایمان به نوزاد منتقل شود. همچنین، خطر بالاتر سپسیس یا همان عفونت خونی (Sepsis) پس از زایمان نیز وجود دارد.
• بیماری التهابی لگن (PID): در زنان تریکومونیازیس درمان نشده می‌تواند منجر به بیماری التهابی لگن شود. PID یک عفونت جدی دستگاه تناسلی زنان است که می‌تواند باعث درد لگن، بارداری خارج رحمی یا حتی ناباروری شود.
• التهاب پروستات (Prostatitis): در مردان، تریکومونیازیس می‌تواند منجر به التهاب غده پروستات (پروستاتیت) شود.
• التهاب اپیدیدیم (Epididymitis): این عفونت همچنین با التهاب اپیدیدیم، لوله پیچ‌خورده‌ای در پشت بیضه‌ها که اسپرم را ذخیره و منتقل می‌کند، مرتبط است.
• التهاب مثانه (Cystitis): تریکومونیازیس می‌تواند باعث التهاب مثانه نیز شود.

عوامل خطر تریکومونیازیس چیست؟

برخی عوامل می‌توانند خطر ابتلا به تریکومونیازیس را افزایش دهند.  زنان بیشتر احتمال دارد به تریکومونیازیس مبتلا شوند. شناخت این عوامل به افراد کمک می‌کند تا اقدامات پیشگیرانه مناسبی را انجام دهند و در صورت لزوم، به دنبال غربالگری باشند. اگر موارد زیر را داشته باشید، خطر ابتلا به تریکومونیازیس افزایش می‌یابد:

• استفاده نکردن از کاندوم در رابطه جنسی
• داشتن شرکای جنسی متعدد

تشخیص و آزمایش‌ها

چگونه تریکومونیازیس تشخیص داده می‌شود؟

تریکومونیازیس را نمی‌توان تنها بر اساس علائم تشخیص داد. برای تشخیص این بیماری پزشک باید ناحیه تناسلی را معاینه کند. در زنان، این معاینه ممکن است شامل معاینه لگن نیز باشد. در برخی موارد دهانه رحم ممکن است قرمز به نظر برسد و ظاهری شبیه به توت‌فرنگی داشته باشد. این نشانه بالینی می‌تواند راهنمای مهمی برای پزشک باشد. بعد از معاینه نوبت به انجام آزمایش‌های لازم برای تشخیص نهایی است.

• بررسی میکروسکوپی: پزشک ممکن است نمونه‌ای از ترشحات واژن یا آلت تناسلی را با استفاده از یک سواب پنبه‌ای جمع‌آوری کرده و آن را زیر میکروسکوپ بررسی کند. اگر انگل تریکوموناس قابل مشاهده باشد، نیازی به آزمایش‌های بیشتر نیست و تشخیص تأیید می‌شود. این روش یک راه سریع برای تشخیص است.
• کشت: اگر انگل زیر میکروسکوپ دیده نشود؛ اما پزشک همچنان به تریکومونیازیس مشکوک باشد، نمونه به آزمایشگاه فرستاده شود تا انگل در محیط کشت رشد کند. این روش می‌تواند به تشخیص مواردی که انگل در تعداد کمتری وجود دارد، کمک کند.
• آزمایش‌های تقویت اسید نوکلئیک (NAATs): این آزمایش‌ها بسیار حساس هستند و می‌توانند نشانه‌های ژنتیکی انگل را شناسایی کنند. NAATs به دلیل حساسیت بالا، مطمئن ترین راه برای تشخیص تریکومونیازیس است.
• آزمایش ادرار: در برخی موارد، نمونه ادرار نیز ممکن است برای آزمایش استفاده شود.

درصورتی‌که نتیجه آزمایش عفونت تریکومونیازیس مثبت شد، چه‌کار کنیم؟

درصورتی‌که نتیجه آزمایش عفونت تریکومونیازیس مثبت شد، مهم است که آرامش خود را حفظ کرده و اقدامات لازم را برای درمان و جلوگیری از انتقال بیشتر انجام دهید.

تریکومونیازیس با داروهای آنتی‌بیوتیک خوراکی که توسط پزشک متخصص تجویز می‌شوند، قابل‌درمان است. این درمان حتی برای زنان باردار نیز ایمن است.

برای جلوگیری از ابتلای مجدد و انتقال بیماری، بسیار مهم است که شریک جنسی فرد نیز هم‌زمان تحت درمان قرار گیرند، حتی اگر علائمی نداشته باشند.

توصیه می‌شود تا زمانی که هم فرد مبتلا و هم شریک جنسی‌اش دوره درمان را به طور کامل به پایان رسانده و علائم برطرف شده باشند (معمولاً حداقل یک هفته پس از مصرف آخرین دوز دارو) از هرگونه فعالیت جنسی خودداری شود.

در آخر برای اطمینان از ریشه‌کن شدن کامل عفونت، پزشک معمولا آزمایش مجدد برای بیمار تجویز می‌کند. در زنان، معمولاً ۳ هفته تا ۳ ماه پس از اتمام درمان، آزمایش مجدد توصیه می‌شود.

درمان و دارو‌ها

تریکومونیازیس چگونه درمان می‌شود؟

هدف اصلی درمان، ازبین‌بردن انگل عامل عفونت است. تریکومونیازیس با داروهای آنتی‌بیوتیک درمان می‌شود که معمولاً به‌صورت خوراکی (قرص) تجویز می‌شوند. برای اطمینان از ریشه‌کن‌شدن کامل عفونت، بسیار مهم است که دوره دارو تکمیل شده و بیمار قرص‌های تجویز شده را کامل مصرف کند، حتی اگر علائم زودتر بهبود یابند. قطع خودسرانه درمان می‌تواند از درمان کامل عفونت جلوگیری کند.

همان‌طور که قبلاً اشاره شد، برای جلوگیری از ابتلای مجدد، درمان هم‌زمان شریک جنسی بیمار نیز ضروری است. این کار یک مرحله حیاتی در درمان تریکومونیازیس است؛ زیرا ابتلای مجدد از یک شریک درمان‌نشده بسیار شایع است.

چه دارویی برای تریکومونیازیس مصرف می‌کنید؟

داروهای اصلی مورداستفاده برای درمان تریکومونیازیس از دسته نیتروایمیدازول‌ها از جمله مترونیدازول‌ها هستند که تنها دسته‌ای از داروها با اثربخشی بالینی اثبات شده علیه عفونت تریکومونیازیس محسوب می‌شوند. (منبع)

عوارض جانبی درمان چیست؟

مهم‌ترین عارضه جانبی که باید به آن توجه شود، تداخل مترونیدازول با الکل است. مصرف الکل در حین درمان و تا چند روز پس از آن می‌تواند منجر به عوارض جانبی شدید؛ مانند تهوع، استفراغ شدید، و ضربان قلب سریع شود.

سایر عوارض جانبی احتمالی این داروها شامل سوزش سر دل و طعم فلزی در دهان است.

آیا تریکومونیازیس ۱۰۰٪ قابل‌درمان است؟

بله تریکومونیازیس با داروهای آنتی‌بیوتیک خوراکی کاملاً قابل‌درمان است. نرخ بهبودی این بیماری با مصرف داروی مترونیدازول تقریباً ۸۴٪ تا ۹۸٪ گزارش شده است. نکته قابل‌توجه این است که درمان موفقیت‌آمیز، ایمنی مادام‌العمر در برابر ابتلای مجدد ایجاد نمی‌کند.

آیا تریکومونیازیس می‌تواند خودبه‌خود از بین برود؟

خیر، تریکومونیازیس خودبه‌خود از بین نمی‌رود. این عفونت برای ریشه‌کن‌شدن کامل به درمان با آنتی‌بیوتیک نیاز دارد. بدون درمان، عفونت می‌تواند برای ماه‌ها یا حتی سال‌ها ادامه یابد و در این مدت، فرد آلوده می‌تواند انگل را به شریک جنسی خود منتقل کند.

چشم انداز بیماری تریکومونیازیس چیست؟

پیش‌آگهی بیماری تریکومونیازیس با درمان مناسب عموماً بسیار خوب است. این عفونت با داروهای آنتی‌بیوتیک به طور کامل درمان می‌شود و به‌ندرت مشکلات طولانی‌مدت ایجاد می‌کند. بااین‌حال، اگر تریکومونیازیس درمان نشود، می‌تواند منجر به عوارض جدی از جمله افزایش خطر ابتلا به HIV و سایر عفونت‌های مقاربتی و همچنین عوارض در بارداری شود. مهم است که به‌خاطر داشته باشید که ابتلای مجدد به تریکومونیازیس پس از درمان امکان‌پذیر است.

آیا درمان عفونت تریکومونیازیس در طول بارداری و شیردهی مجاز است؟

بله درمان عفونت تریکومونیازیس در طول بارداری و شیردهی مجاز بوده و توصیه می‌شود. مترونیدازول به‌طورکلی برای استفاده در دوران بارداری ایمن در نظر گرفته می‌شود و مطالعات متعدد هیچ شواهدی از اثرات تراتوژنیک (آسیب به جنین) یا جهش‌زا در نوزادان به دلیل مصرف مترونیدازول در دوران بارداری را نشان نمی‌دهد.

در صورت عدم درمان تریکومونیازیس در دوران بارداری، خطر زایمان زودرس و تولد نوزاد با وزن کم افزایش می‌یابد. همچنین، در موارد نادر، عفونت می‌تواند در حین زایمان به نوزاد منتقل شود.

در مورد شیردهی، برخی پزشکان توصیه می‌کنند که شیردهی برای ۱۲ تا ۲۴ ساعت پس از درمان با مترونیدازول به تعویق افتد. درهرصورت همیشه باید با پزشک متخصص خود در مورد بهترین گزینه‌های درمانی در دوران بارداری و شیردهی مشورت کنید.

پیشگیری، مدیریت و کنترل

آیا می‌توان از تریکومونیازیس پیشگیری کرد؟

بله می‌توان از تریکومونیازیس پیشگیری کرد. راه‌های کاهش خطر ابتلا به تریکومونیازیس یا انتقال آن عبارتند از:

• استفاده از کاندوم: استفاده مداوم از کاندوم در هر بار رابطه جنسی، می‌تواند به جلوگیری از انتقال تریکومونیازیس کمک کند. مهم است که کاندوم قبل از هرگونه تماس تناسلی استفاده شود، زیرا انتقال می‌تواند از طریق تماس پوست به پوست نیز رخ دهد.
• آزمایش‌های روتین: انجام آزمایش‌های لازم و ویزیت‌های منظم برای عفونت‌های مقاربتی بسیار مهم است. این کار به‌ویژه در صورت داشتن شریک جنسی جدید یا شرکای متعدد توصیه می‌شود.
• محدودکردن روابط: کاهش تعداد شرکای جنسی می‌تواند خطر ابتلا به عفونت را کاهش دهد. صحبت صریح با شریک جنسی خود در مورد سابقه جنسی و نتایج آزمایش‌ها نیز امر مهمی است که به حفظ سلامت شما کمک می‌کند.
• رابطه تک‌همسری طولانی‌مدت: حفظ یک رابطه تک‌همسری طولانی‌مدت با شریکی که آزمایش‌های لازم را انجام داده و به هیچ عفونت مقاربتی مبتلا نیست، می‌تواند تا حد بسیار زیاد و قابل‌توجهی خطر ابتلا را کاهش دهد.
• پرهیز از دوش واژینال: دوش واژینال می‌تواند تعادل طبیعی باکتری‌های سالم در واژن را برهم زده و خطر ابتلا به عفونت‌ها را افزایش دهد.
• پرهیز از مصرف الکل یا مواد مخدر: این عادات می‌توانند منجر به رفتارهای جنسی پرخطر شوند که به نوبه خود، خطر ابتلا به عفونت‌های مقاربتی را افزایش می‌دهند.

زندگی با بیماری تریکومونیازیس

تریکومونیازیس (تریکومونا) چگونه بر بارداری تأثیر می‌گذارد؟

تریکومونیازیس می‌تواند تأثیرات قابل‌توجهی بر بارداری و سلامت نوزاد داشته باشد، به همین دلیل تشخیص و درمان آن در دوران بارداری از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

• افزایش خطر زایمان زودرس و وزن کم هنگام تولد: افراد باردار مبتلا به تریکومونیازیس، در معرض خطر بالاتری برای زایمان زودرس (قبل از هفته ۳۷ بارداری) قرار دارند. زایمان زودرس می‌تواند منجر به تولد نوزاد با وزن کم (کمتر از ۲۵۰۰ گرم) شود که این موضوع می‌تواند شانس مشکلات سلامتی یا تکاملی را در نوزاد افزایش دهد.
• انتقال بیماری به نوزاد در حین زایمان: در موارد نادر، انگل تریکوموناس می‌تواند در حین عبور نوزاد از کانال زایمان، به او منتقل شود.
  افزایش خطر سپسیس پس از زایمان: در افراد باردار، تریکومونیازیس درمان نشده می‌تواند خطر سپسیس (عفونت خونی) پس از زایمان را افزایش دهد.

راهنمای مراجعه به پزشک

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کنم؟

در صورت مشاهده هر یک از موارد زیر، مراجعه به پزشک متخصص توصیه می‌شود:

• بروز علائم: اگر هرگونه علائم تریکومونیازیس مانند ترشحات غیرطبیعی، خارش، سوزش، قرمزی یا درد در ناحیه تناسلی یا درد هنگام ادرارکردن یا مقاربت جنسی را تجربه می‌کنید باید به سریعاً به پزشک مراجعه کنید.
• تشخیص در شریک جنسی: اگر مطلع شدید که شریک جنسی شما به تریکومونیازیس یا هر عفونت مقاربتی دیگری مبتلا شده است، حتی اگر خودتان علائمی ندارید، باید برای آزمایش و درمان به پزشک مراجعه کنید.
• رابطه جنسی محافظت نشده: اگر اخیراً با یک شریک جنسی جدید یا با فردی که سابقه تریکومونیازیس یا سایر عفونت‌های مقاربتی دارد، رابطه جنسی محافظت نشده داشته‌اید.
• داشتن روابط متعدد: اگر شما یا شریک جنسی‌تان با افراد دیگری نیز رابطه جنسی داشته‌اید.
• بارداری یا قصد بارداری: اگر باردار هستید یا قصد بارداری دارید و گمان می‌کنید ممکن است به تریکومونیازیس مبتلا باشید.
• سابقه HIV: زنانی که HIV مثبت هستند، باید حداقل سالی یک‌بار برای تریکومونیازیس آزمایش بدهند.

به چه پزشکی باید مراجعه کنم؟

برای تشخیص و درمان تریکومونیازیس زنان باید به پزشک متخصص زنان و زایمان و مردان باید به پزشک متخصص اورولوژی مراجعه کنند.

توصیه‌ای از تیم دارو دات کام به شما

تریکومونیازیس یک عفونت بسیار شایع و قابل‌درمان است. سالانه میلیون‌ها نفر به تریکومونیازیس مبتلا می‌شوند. این بیماری به‌راحتی گسترش می‌یابد؛ زیرا اکثر افراد علائمی ندارند و از مسری بودن بیماری درون خود آگاه نیستند. هنگام مصرف دارو برای درمان عفونت، حتماً دستورالعمل‌های پزشک خود را دنبال کنید. قطع زودتر از موعد درمان یا برقراری رابطه جنسی قبل از ازبین‌رفتن عفونت می‌تواند منجر به عفونت مجدد شود. پزشک شما همچنین می‌تواند پیشنهاداتی برای پیشگیری از بیماری‌های مقاربتی در آینده به شما و شریک زندگی‌تان ارائه دهد.