آیا کودکان اوتیسم خوب می‌شوند؟

آیا اوتیسم می‌تواند با افزایش سن از بین برود؟

پاسخ کوتاه خیر است، اوتیسم یک بیماری مادام‌العمر است.

تحقیقات و درک بالینی فعلی نشان می‌دهد که هیچ درمان مشخص و قطعی وجود ندارد که اوتیسم را ناپدید کند. با این حال، با حمایت و مداخله مناسب، بسیاری از کودکان می‌توانند مهارت‌هایی را توسعه دهند که به آنها کمک می‌کند زندگی را به طور مؤثرتری هدایت کنند.

این می‌تواند به چیزی منجر شود که محققان گاهی اوقات آن را «نتیجه مطلوب» می‌نامند، جایی که علائم اوتیسم ممکن است با رشد کودک کمتر قابل توجه باشد. اگرچه این به معنای ناپدید شدن اوتیسم نیست اما نتیجه مطلوب یعنی کودک استراتژی‌ها و مهارت‌های مقابله‌ای را در خود توسعه داده است که به او کمک می‌کند تا پیشرفت کند.

نشانه‌های «نتیجه مطلوب» ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• کاهش رفتارهای تکراری
• بهبود مهارت‌های ارتباطی
• سازگاری بهتر با تغییر

از طرفی علائم اوتیسم می‌توانند با افزایش سن تغییر کنند. نحوه تغییر علائم به تجربه منحصر به فرد هر فرد با اوتیسم و ​​مداخله بالینی بستگی دارد. مداخله زودهنگام می‌تواند به افراد مبتلا به اوتیسم کمک کند تا یاد بگیرند که چگونه علائم خود را بهبود بخشند و مهارت‌های عملکردی بیشتری را توسعه دهند. این می‌تواند منجر به استقلال بیشتر و زندگی پربارتری شود.

مراحل اوتیسم در سنین مختلف

نوزادان و سرنخ‌های اولیه

در میان نوزادان و کودکان بسیار خردسال، باید به دنبال رفتارهایی مانند عدم دنبال کردن اشیاء با نگاه یا بیزاری از بغل کردن باشید. تا یک سالگی، ممکن است تأخیر در گفتار یا کودکانی که در زمان مناسب به اشیاء اشاره نمی‌کنند یا آنها را با نگاه دنبال نمی‌کنند، وجود داشته باشد. چنین تظاهراتی در دوران اولیه کودکی ممکن است نشان دهنده اختلالات دیگری باشد.

کودکان نوپا و کودکان پیش دبستانی

در این سن، تأخیر در گفتار و زبان می‌تواند سرنخ‌های مهمی برای تشخیص اوتیسم باشد. به عنوان مثال، کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است تماس چشمی ضعیف و پژواک گویی (تکرار ربات وار آنچه می‌شنوند) را نشان دهند، که در آن می‌توانند آواهایی که از شما می‌شنوند را حفظ کنند یا کلمات یا سوالات را تکرار کنند، اما به طور معناداری صحبت نمی‌کنند.

کودکان مبتلا به اوتیسم همچنین اغلب مشکلات حسی را تجربه می‌کنند. این ممکن است به صورت بدغذایی (مانند خوردن فقط غذاهای سفید)، عدم تمایل به مخلوط شدن انواع مختلف غذا با یکدیگر، حساسیت به صداها، بوها یا نورهای روشن یا ناراحتی از موادی که برای بدنشان نرم نیستند (مانند برچسب‌های روی لباس) بروز کند.

علائم رفتاری رایج شامل کودکانی است که هنگام هیجان دست‌هایشان را به هم می‌زنند، روی نوک پا راه می‌روند، زیاد می‌چرخند یا والدین خود را به سمت چیزی که می‌خواهند می‌کشند، به جای اینکه اشاره کنند یا از کلمات استفاده کنند. وقتی کودکان وارد پیش‌دبستانی می‌شوند، ممکن است برای شرکت در فعالیت‌های گروهی مقاومت کنند و مدیریت آنها در کلاس درس دشوار باشد.

کودکان همچنین رفتارهای تکراری یا محدودکننده‌ای از خود نشان می‌دهند. به عنوان مثال، یک کودک ممکن است از تغییرات در روال‌های روزمره، به سادگی تغییر مسیری که والدین آنها را از مهدکودک یا پیش دبستانی به خانه می‌برند، بسیار ناراحت شود. آنها تمایل دارند اسباب‌بازی‌های خود را مرتب کنند و اگر کسی آنها را جابجا کند، بسیار ناراحت می‌شوند.

برخی از کودکان شیفته‌ی ماشین یا قطار یا دایناسور می‌شوند و به نظر می‌رسد جزئیات باورنکردنی زیادی در مورد آنها می‌دانند، اما در برابر علاقه به هر چیز دیگری مقاومت می‌کنند.

کودکان در سن مدرسه

با بزرگتر شدن کودکان مبتلا به اوتیسم، بسیاری از آنها دچار تأخیر در پردازش زبان می‌شوند، مانند توانایی خواندن اما عدم درک محتوا. آنها اغلب در رفتارها و علایق خود بسیار انعطاف‌ناپذیر و سختگیر هستند و ترجیح می‌دهند به تنهایی وقت بگذرانند زیرا برای شرکت در موقعیت‌های اجتماعی مشکل دارند.

با این حال، دختران ممکن است علائم اوتیسم را به طور متفاوتی نشان دهند. به عنوان مثال، به جای اینکه خیلی کم صحبت کنند، ممکن است «صحبت افراطی و زیاده گویی» داشته باشند، یعنی بیشتر از دخترانی که در این طیف نیستند صحبت می‌کنند.

از آنجا که ممکن است نشانه‌های مکالمه یا عمل متقابل را درک نکنند، گفتار آنها می‌تواند به جای مکالمه، به یک مونولوگ(تک گویی) تبدیل شود. برخی از رفتارها در میان کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است در ابتدا شبیه به اختلال «نقص توجه/بیش فعالی»(ADHD) به نظر برسند.

به عنوان مثال، کودکان ممکن است به نظر بیش‌فعال باشند زیرا سعی می‌کنند از چیزی حسی که دوست ندارند دور شوند، یا ممکن است در کلاس درس یا موقعیت‌های اجتماعی بی‌توجه به نظر برسند زیرا برای دنبال کردن آنچه در حال وقوع است، مشکل دارند. گره‌گشایی از علت رفتارهای کودک ارزشمند است، زیرا ADHD یک بیماری شایع همراه با اوتیسم است و باید جداگانه درمان شود.

برای درک بهتر تفاوت میان اوتیسم و بیش‌فعالی و شناخت علائم هر یک، پیشنهاد می‌کنیم مقاله زیر را مطالعه کنید:

بیشتر بخوانید:

بررسی تفاوت‌های بیش فعالی و اوتیسم

نوجوانان؛ توجه به جنسیت و پنهان‌سازی

در حالی که در کودکان خردسال، پسران بیشتری تشخیص اوتیسم می‌گیرند، در دوران نوجوانی برعکس، پزشکان احتمالاً بیماران دختر بیشتری را با تشخیص مشکوک به اوتیسم مشاهده خواهند کرد. اوتیسم دختران اغلب در سال‌های اولیه تشخیص داده نمی‌شود، زیرا ممکن است بسیاری از علائم «کلاسیک» اوتیسم را نشان ندهند و احتمال بیشتری دارد که در «پنهان‌سازی» مهارت داشته باشند.

با پنهان‌سازی، کودکان مبتلا به اوتیسم با عملکرد بالاتر یاد می‌گیرند که علائم خود را پنهان کنند. به عنوان مثال، والدین ممکن است بارها و بارها به کودک نشانه‌های اجتماعی مانند سلام کردن به دوستان یا همسایگان در خیابان را آموزش دهند تا زمانی که این کار به یک عادت تبدیل شود، حتی اگر به طور طبیعی اتفاق نیفتد.

اگرچه پنهان‌سازی می‌تواند علائم آشکار را بپوشاند، اما می‌تواند عواقبی داشته باشد. هرچه کودکان و نوجوانان پنهان‌سازی بیشتری انجام دهند، احتمال اضطراب بالا در آنها بیشتر است.

در مورد نوجوانان پسر و دختر، تشخیص می‌تواند چالش برانگیز تر باشد. گرفتن شرح حال خوب ممکن است علائمی را که قبلاً وجود داشته‌اند(اما ممکن است در آن زمان تشخیص داده نشده باشند) آشکار کند.

آنها همچنین ممکن است با اختلالات دیگری که شباهت‌هایی با اوتیسم دارند، مانند اختلالات خلقی و اضطرابی، دست و پنجه نرم كنند. یا ممکن است عملکرد بالاتری داشته باشند، با علائم حداقلی اختلال.

در همه موارد، بهتر است روی نقاط قوت فرد کار کرد تا به آنها در مدیریت و کاهش تأثیر اختلالات کمک شود. تشخیص رسمی ممکن است برای برخی از نوجوانان مفید باشد، در حالی که برای برخی دیگر اهمیت کمتری پیدا می‌کند.

در هر صورت، پزشکان باید هدف نهایی را برای بیماران مبتلا به اختلال طیف اوتیسم به خاطر داشته باشند: کمک به آنها برای عملکرد مستقل و استفاده از تمام پتانسیل خود.

عوامل مؤثر بر تغییرات علائم اوتیسم در طول زمان

اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک بیماری مادام‌العمر است، اما نحوه بروز آن می‌تواند در طول عمر فرد به طور قابل توجهی تغییر کند. درک عواملی که بر این تغییرات تأثیر می‌گذارند، برای ارائه پشتیبانی و مداخلات مؤثر بسیار مهم است.

اگر درباره‌ی آینده و طول عمر کودکان مبتلا به اوتیسم نگرانی دارید، مطالعه مطلب زیر می‌تواند دید دقیق‌تری به شما بدهد.

بیشتر بخوانید:

طول عمر کودکان اوتیسم چقدر است؟

قدرت مداخله زودهنگام

درمان‌های مداخله زودهنگام، به ویژه «درمان تحلیل رفتار کاربردی (ABA)» نقش مهمی ایفا می‌کنند. این مداخلات به کودکان کمک می‌کند تا مهارت‌های ضروری در ارتباطات، تعامل اجتماعی و تنظیم رفتار را توسعه دهند و پایه محکمی برای پیشرفت آینده ایجاد کنند. شناسایی و مداخله زودهنگام، فرصت تغییر مثبت را به حداکثر می‌رساند.

اهمیت یک محیط حمایتی

حمایت قوی خانواده، آموزش تخصصی و محیط‌های ساختار یافته برای افراد جهت توسعه نقاط قوت و مدیریت چالش‌ها بسیار مهم است. یک جامعه حمایتی همچنین به رسیدگی به تأثیرات اجتماعی و حسی اوتیسم کمک می‌کند. والدین برای بهره‌مندی از چنین جامعه‌ای می‌توانند عضو موسسات مربوطه مثل «انجمن اوتیسم ایران» شوند.

پرداختن به بیماری‌های همزمان

بسیاری از افراد مبتلا به ASD همچنین با بیماری‌هایی مانند ADHD، اضطراب یا افسردگی روبرو هستند که می‌تواند تا حد زیادی بر رفاه آنها تأثیر بگذارد. تشخیص و درمان مناسب این مشکلات همزمان ضروری است و اغلب به طور غیرمستقیم علائم ASD را بهتر می‌کند.

بهره‌گیری از نقاط قوت و انگیزه فردی

هر فرد مبتلا به اوتیسم نقاط قوت، علایق و انگیزه‌های منحصر به فردی دارد. شناسایی و پرورش این نقاط قوت می‌تواند به ایجاد عزت نفس، اعتماد به نفس و حس موفقیت کمک کند و منجر به بهبود مکانیسم‌های مقابله و توانایی بیشتر برای گذر از چالش‌های مرتبط با اوتیسم شود.

اوتیسم در کودکی تا نوجوانی: پیشرفت‌ها و چالش‌های کلیدی

در دوران کودکی، علائم اوتیسم ممکن است آشکارتر باشد، به خصوص در زمینه‌های اجتماعی شدن، زبان و رفتار. با این حال، با مداخله زودهنگام، بسیاری از کودکان در توسعه مهارت‌های ارتباطی، مدیریت رفتارهای تکراری و تعامل با همسالان گام‌های قابل توجهی برمی‌دارند.

کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است در مدرسه مشکلاتی داشته باشند، اما با سازگاری و حمایت مناسب، می‌توانند از نظر تحصیلی و اجتماعی موفق شوند.

نوجوانی چالش‌های جدیدی را برای افراد مبتلا به اوتیسم ایجاد می‌کند، زیرا والدین همچنان از خود می‌پرسند: «آیا کودکی می‌تواند از اوتیسم رهایی یابد؟». با گذر از دوران کودکی، بسیاری از آنها در موقعیت‌های اجتماعی، ایجاد روابط و مدیریت پاسخ‌های عاطفی با مشکلات بیشتری روبرو می‌شوند.

در حالی که برخی از کودکان ممکن است با گذشت زمان بهبود یابند، نوجوانی اغلب دوره‌ای را نشان می‌دهد که در آن بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم با موانع رشدی جدیدی روبرو می‌شوند. تمرکز ممکن است به چالش‌های مربوط به آماده شدن برای بزرگسالی و ایجاد استقلال تغییر کند.

گذار از نوجوانی به بزرگسالی اغلب برای افراد مبتلا به اوتیسم دشوار است. سیستم‌های حمایتی، از جمله آموزش شغلی، برنامه‌های مهارت‌های اجتماعی و مراقبت‌های بهداشت روان، در کمک به بزرگسالان مبتلا به اوتیسم برای دستیابی به استقلال بسیار مهم هستند.

این برنامه‌ها می‌توانند به افراد کمک کنند تا پیچیدگی‌های زندگی بزرگسالی را پشت سر بگذارند و تأثیر چالش‌های مرتبط با اوتیسم را کاهش دهند.

برای مدیریت بهتر زندگی روزمره کودکان مبتلا به اوتیسم، این راهنمای کاربردی می‌تواند همراه خوبی برای والدین و معلمان باشد.

بیشتر بخوانید:

مراقبت‌های روزانه از کودک مبتلا به اوتیسم

چه زمانی از پزشک کمک بگیریم؟

نوزادان با سرعت خودشان رشد می‌کنند و بسیاری از آنها از جدول زمانی دقیقی که در برخی از کتاب‌های فرزندپروری آمده است، پیروی نمی‌کنند. اما کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم معمولاً قبل از ۳ سالگی علائمی از تأخیر در رشد را نشان می‌دهند. علائم اختلال طیف اوتیسم اغلب در اوایل رشد ظاهر می‌شوند، زمانی که تأخیرهای آشکاری در مهارت‌های زبانی و تعاملات اجتماعی وجود دارد.

اگر نگران رشد فرزندتان هستید یا فکر می‌کنید که فرزندتان ممکن است اختلال طیف اوتیسم داشته باشد، با یک پزشک متخصص کودک یا روانپزشک یا روان درمانگر کودک در مورد نگرانی‌های خود صحبت کنید.

آنها ممکن است آزمایش‌های رشدی را توصیه کنند تا مشخص شود که آیا فرزند شما در یادگیری، تفکر، زبان یا مهارت‌های اجتماعی که به اختلال طیف اوتیسم یا نوع دیگری از بیماری رشدی اشاره دارد، تأخیر دارد یا خیر.

توصیه‌ای از تیم دارو دات کام به شما

اگر چه هنوز درمان قطعی برای اوتیسم در دسترس نیست، اما روش‌های درمانی مختلفی برای حمایت از کودکان مبتلا به اوتیسم وجود دارد. این روش‌های درمانی به کودک شما کمک می‌کنند تا هرگونه چالشی را که با آن روبرو می‌شود مدیریت کند و بر نقاط قوت خود بیفزاید. برخی از روش‌های درمانی به شما و سایر اعضای خانواده روش‌هایی را برای حمایت از فرزندتان آموزش می‌دهند.

هرچه این حمایت‌ها زودتر شروع شود (در حالت ایده‌آل، قبل از ۳ سالگی) در درازمدت می‌تواند برای کودک شما مفیدتر باشد. شما در این مسیر تنها نیستید و گروه‌های پزشکی و حمایتی برای آموزش و کمک به شما و فرزندتان در کنارتان هستند.